دستم نه،اما دلم به هنگام نوشتن ِ نام ِ تو مي لرزد!نمي دانم چرا وقتي به عکس ِ سياه و سفيد اين قاب ِ طاقچه نشيننگاه مي کنم،پرده ي لرزاني از باران و نمکچهره ي تو را هاشور مي زند!همخانه ها مي پرسند:اين عکس کوچک ِ کدام کبوتر است،که در بام تمام ترانه هاي تورد ِ پاي پريدنش پيداست؟من نگاهشان مي کنم،لبخند مي زنمو مي بارم!حالا از خودت مي پرسم! عسلبانو!ايا به يادت مانده آنچه خک ِ پُشت ِ پاي تو رادر درگاه ِ بازنگشتن گِل کرد،آب ِ سرد ِ کاسه ي سفال بود،يا شوآبه ي گرم ِ نگاهي نگران؟پاسخ ِ اين سؤال ِ ساده،بعد از عبور ِ اين همه حادثه در ياد مانده است؟کبوتر ِ باز برده ي من!●
