همه ساله با فرارسيدن زمستان، فروغ زندگي از سيماي طبيعت رخت برميبندد و افسردگي و پژمردگي جاي آن را ميگيرد و طبيعت به شکل موجودي بيجان درميآيد. پس از مدتي، با فرارسيدن بهار، روحي دوباره در کالبد طبيعت بيجان و افسرده دميده ميشود و طبيعت لباس حيات بر تن ميکند و اينگونه است که رستاخيز انسان و جهان، با پيدايش بهار به تماشا گذاشته ميشود. از همين رهگذر، پيامبر اکرم صلياللهعليهوآله ميفرمايد: «اِذا رَأَيتُم الرَّبيعَ فَأَکْثِروا ذِکرَ النُّشورِ؛ هر وقت بهار را ديديد، بسيار از قيامت ياد کنيد».
مولوي نيز در اينباره چه خوش سروده است که:
زنده شدن طبيعت در فصل بهار، يادآور روز رستاخيز و زنده شدن مردگان است، در نتيجه بيداردلان در فصل بهار، به پرهيزکاري خود ميافزايند
