دير زماني ست دست از خود برداشته ام. ديگري شده ام ناآشنا! نه براي خود بلكه براي تو كه مرا ديدي! چونان سنگدل شده ام كه سنگ به هويتش شك كند. چونان بي مهر كه گويي نگاهت را صدايت را گرمايت را نمي بينم نمي شنوم حس نمي كنم! حكايتي ست زندگي و ناجونمردانه حكايتي ست زمان! زمان كه همچون باد به تندي مي گذرد و خاطره تنها چيزي ست كه مي ماند و كم رنگ و كم رنگتر مي شود در گذر زمان مي رود تا محو گردد.