سلام

از لطف همه شما دوستای خوبم – که دوست دارید الهه ناز را و برایش دعا کردید-  ....
آن بار غم که خاطر ما خسته کرده بود... به برکت دعای شما از دل الهه ناز بر گرفت....
از همه تون ممنونم، متشکرم و  دوستتون دارم ... به اندازه یه دنیا....
و اما ... بعد از مدتها ... باز دستم به قلم رفت...
میدانم قابل قدمهای شما نیست اما باز هم میدانم اگر با شما تقسیمش کنم بهتر ازاینی که هست میتوانم سخن بگویم... پس هرجایش
می لنگد درستش را شما بگوید... باشد؟ 

*******************************

با هم راه افتادیم

شانه به شانه ... کوه به کوه...

دوستم داشت... لرزش صدایش می‌گفت....

دوستش داشت... دلم را می‌گویم....

درست نبود بگوید... از نگاهم می‌خواند...

نمی‌خواست بگویم...شعرش می‌گفت....

سر دو راهی بود... گاه جدایی بود؟!!؟

نگاهش در چشمانم ماند...

مهربان...

پر از محبت....

گرم...

آرام نالید: چرا چیزی نمی‌گوی... سکوت تا به کی؟....

گویی دنیا از آن من شد...

در آغوش فشردمش...

دلم برایش غزل خواند:

«دوستت دارم بسیار عزیز...

نمیدانی چقدر عاشقت هسـ...»

...

حرف عشق که پیش آمد....

اخمهایش در هم رفت...

دستانش را از دستانم بیرون کشید....

نگاهش ابری شد...

غرید:

«خدای من... تا چه حد گستاخ!

که هستی که ادعای عشق همچو منی داری!...»

..

....

......

آخ... غرورم هیچ...

دلم! ...  نمیدانی چه بد شکست....

...

نمیدانم... نمیخواست بشنود... ؟!

یا دوست داشت غرورم را شکسته ببیند....؟!!؟

نمی‌دانم....

...اما...

کاش می آمد و از دور تماشا میکرد....
چه سان شکسته غرورم .... شکسته دل!

********************************
پا ورقی – برای تو....- :

حالا میتوانم بهتر بگویم چیزی که در لحظه های آخر ناگفته ماند بین ما... یادت که نرفته؟
میخواستم بگویم:
عزیزم! گلم! ... دوست من! .. – هر چه هستی باش.... اما...-
اما مخواه چنان شود که خواندم برایت...
اگر میخواهی چیزی نگویم اینقدر چشمانت را در چشمانم مدوز !
عسل بانو طاقت این نگاه مهربان عاشق را ندارد...
... ندارد....
... بگذار در سکوت همراه هم باشیم و سر دو راهی جدا شویم....
... ها؟....
...
اما اگر شکسته خواهی غرورم را ... می‌گویمت:
باز هم بخوان برایم... :
«به آتش میکشم خانه ام را - که دوستش داری- ...
تنها مرا دوست بدار... من..... »
که نمی‌دانی از غروب شنبه تا به حال چند بار هجی‌اش کرده ام... ....
...
تمام!