سلام
اول از همه :
یه تشکر بزرگ از همه دوستهای دیده و نادیده‌ای که با ابراز محبت و همدردی شون بخش زیادی از اون بار غم که خاطر ما خسته کرده بود را (با همون کامنتهای عیسی نفسی شون) از دل الهه ناز بر گرفتند....
باز هم متشکرم و منت دار تمام مهر و محبت بی دریغی که خرج این حضور مجازی میشود....
آخ...گفتم مجازی....  بگذار بگویمتان:  کاش حضورش در زندگی‌ام مجازی بود....
 
بعدش:
- ناخود آگاه جاری شد ... قرار نبود بنویسمش...-
یادم نیست ترم چند بود « میرایی نوسانات» را میخواندیم.... – آهای جماعت برقی  و کامپیوتری  .... این تیکه تقدیم به شما ها که مدار پاس کردین .... -  آره خلاصه... بالای سر جزوه ام نوشته بودم:

نوسان دوباره ماندن تو... کاش میرایی ضعیفی داشت....
معادله بی جواب چشمانت ... کاش ریشه‌های حقیقی داشت....
...
آخ... چه دورانی بود دوران دانشجویی... یادش به خیر....

دوم:
یه عذر خواهی بابت اینکه پست قبلی خیلی از دوستهای داخل و خارج کشور، دیده و نادیده ام رو بدجور نگران کرده  ظاهراً.... معذرت میخوام... من حالم خوبه، نفس میکشم.... هیچ اتفاقی نه واسه خودم و نه واسه خانواده ام نیفتاده... ضرر هرچه بوده فقط مالی بوده – خدا را شکر- و خلاصه... دنیا امن و امان است...و ملالی نیست جز دوری دوستان............ از اینکه باعت نگرانی شدم ... معذرت میخواااااااااااام شدید اللحن !
سوم:
این شعر رو امروز خوندم خیلی دوستش دارم....
تقدیم به کسی که هیچوقت دوست ندارم ازش خداحافظی کنم.....
و به یاد کسی که هیچوقت دلم نمیخواست ازدستش بدم ... ولی خدا ازم گرفتش.... خودش داد، خودشم گرفت.... آخ ....
دعا میکنم هیچوقت عزیزتون رو از دست ندین.... هیچوقت.....
....

وداع

ای پاکدامنی که ز مریم گذشته ای
ای مایه ی وفا و صفا می پرستمت
در روح دیر باور و مشکل پسند من
آنگونه ای که همچو خدا می پرستمت
*****
آنشب که داستان تو را گوش من شنید
غم خیمه زد به جانم و اشکم ز دیده ریخت
بیخواب چشم من ز غم جانگداز تو
یک آسمان ستاره ز شب تا سپیده ریخت
*****
من بیشمار مرغ گرفتار دیده ام
اما یکی چنان تو اسیر قفس نبود
من سرگذشت تلخ فراوان شنیده ام
اما به تلخکامی تو هیچکس نبود
*****
ای اشک من بریز به دامان نوگلی
کز پاکدامنی ز نسیم سحر گذشت
آبی بزن بر آتش من کان فرشته خو
تا باخبر شدیم ز ما بیخبر گذشت
*****
من قوی تشنه ام که به ساحل نشسته ام
از من مکن کناره که دریای من تویی
گمکرده راه وادی شبهای محنتم
راهی نما که اختر شبهای من تویی
******
دامن کشان ز دیده ی من میروی به ناز
اما به دوستی قسم از دل نمیروی
با سرگرانی از بر من میروی ولی
دانم ز یار غمزده غافل نمیروی
******
رفتی؟ برو که اشک منت راه توشه باد
خرم بمان به دست دعا می سپارمت
هر جا که میرسی ز من خسته یاد کن
هر جا که میروی به خدا می سپارمت

امان از این هیاهو
یا ضامن آهو.... یا ضامن آهو

سلام
قبل از اینکه بروم سفر قصد داشتم اگر بازگشتم سفرنامه ای بنویسم... برای اولین بار.
اما حالا ... راستش را بخواهید آنقدر خسته ام... و بهت زده که توان نوشتن تمام آنچه دیده ام را ندارم.... باشد به مرور زمان آرام آرام هرچه به یاد آوردم (اینجا)  برایتان تعریف خواهم کرد....
نمیدانم شنیده اید یا نه....
اما ... همانطور که قبل از رفتنم نوشته بودم – که گویی انگار الهامی  بود به قلب الهه ... -  نزدیک بود سفری بدون بازگشت باشد...
من خواستم بمیرم خدا نخواست....
القصه.... در جاده اصفهان – مشهد میان خلوت کویر... انحراف و وازگون شدن ماشین همان و ...

و بزرگترین سوال زندگی ام این روزها این شده است.... – به باد یکتا....:-
چرا زنده ماندم ؟  برای چه؟ هدف از زنده ماندنم چیست؟....
زنده ماندم که چه کنم؟ ماندم که باز هم لحظه لحظه نفس کشیدنم را بدهکار کدام تکلیف باشم.... چه رسالتی بر دوش من است که هنوز به انجام نرسیده است...
بودن و نبودن دخترکی تنها گوشه دنیا چه فرقی میکند... نباشد چه میشود؟ یک نفس کمتر... یک قلب کمتر... یک وبلاگ کمتر...
چرا نشد پرکشید...
ماند که چه شود؟ ماند که دیگر چه ببیند؟ ماند که دیگر چه بگوید....
من که خیلی وقت است به انتها رسیده ام....

یعنی تو هنوز این را نفهمیده ای؟؟؟؟؟