«آرامشم را ببین...
آرامش و صفای لحظه هایم را مدیون توام...
ای هستی هماره...
بیان این همه نامانا و ناماندگار...
مانای من..
مانای من...!
چه لطیف سایه گسترانده ای
سایه گستر عشق..!
چه عزیز بر سر دل نشسته ای
عزیز دل...!
چه مهربان و بی شائبه باده داده ای....
هرچند بی می ...مست نرگس خمار توام....
عزیز دل...
نرگس خمار....

حالا دیدار ما به نمی دانم آن کجای فراموشی
دیدار ما اصلاً به همان حوالی هرچه باداباد
دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده اند
پس با هرکسی از کسان من از این ترانه محرمانه سخن مگوی
نمی خواهم آزردگان ساده بی شام و چراغ
از اندوه اوقات ما باخبرشوند!
قرار ما از همان ابتدای علاقه پیدا بود
قرار ما به سینه سپردن دریا و ترانه تشنگی نبود
پس بی جهت بهانه میاور
که راه دور و
خانه ما یکی مانده به اخر دنیاست.

سید علی صالحی